5 zachowań dorosłych, którzy doświadczyli traumy jako dzieci.
Trauma dziecięca wynika z różnych czynników, które sprawiają, że dziecko czuje się bezsilne wobec sytuacji zaburzającej jego poczucie bezpieczeństwa. Może dotyczyć przemocy zarówno seksualnej, fizycznej, słownej, domowej jak i niestabilnej sytuacji rodzinnej, rozdzielenia z rodzicem czy zaniedbania, prześladowania, poważnej choroby czy nawet skomplikowanych zabiegów medycznych.
Jakiekolwiek by były przyczyny powstania traumy, jej skutek najlepiej można opisać jednym słowem:
NISZCZYCIELSKI
Na początku to, co najważniejsze. Trauma nie znika wraz z dorastaniem dziecka czy osiągnięciem przez nie dorosłości. Co więcej, pomiędzy 0-6 rokiem życia, kiedy to ludzki mózg rozwija się najbardziej, potrafi zakorzenić się bardzo głęboko. Dorośli często więc nie zdają sobie sprawy z wpływu jaki trauma ma na ich życie, ponieważ pewne wydarzenia z przeszłości są schowane w ich podświadomości. Wielu dorosłych zatem regularnie spotykających się z terapeutą doświadcza przywołania traumatycznych wspomnień, które mogą być bardzo przytłaczające dla pacjenta, ale są niezbędne w procesie leczenia.
Naukowcy z uniwersytetów w USA przeprowadzili szereg badań dotyczących wpływu dziecięcej traumy.
Oto 5 zachowań, jakie często wykazują dorośli, którzy jej doświadczyli:
- STAN PRZEWLEKŁEGO NAPIĘCIA
Trauma, która ma początek poza naszym ciałem (np. przemoc, stres ) sprawia, że nasz mózg zmuszony jest do reakcji obronnej. Hormon stresu taki jak kortyzol zalewa ciało i przygotowuje je do walki. Ciało napręża się. Problem w tym, że napięcie nie zawsze ustępuje, gdy zagrożenie mija i utrzymuje się w stanie tak zwanej „nadmiernej czujności” i zachowuje się jak gdyby zagrożenie nadal utrzymywało się na wysokim poziomie. - IZOLACJA SPOŁECZNA
Jak pokazują badania, trauma doświadczona w dzieciństwie w dużej mierze przyczynia się do późniejszego wycofania i tak zwanej „fobii społecznej” (SAD – Social Anxiety Disorder) Emocjonalne odrzucenie w dzieciństwie, niewystarczająca opieka, brak miłości ze strony rodziców i przemoc zarówno słowna jak i fizyczna bezpośrednio przyczyniają się do powstania fobii w dorosłości.
Ofiary dziecięcej traumy wykazują wycofanie społeczne spowodowane strachem i wewnętrznym lękiem. Pacjenci opisują ten stan jako „intensywny, długotrwały strach przed byciem obserwowanym i ocenianym przez innych” Aby mu zapobiec osoba izoluje się, by zapobiec temu uczuciu. - UTRZYMUJĄCY SIĘ „STAN PANIKI”
Nasz mózg nieustannie się uczy. W przeciwieństwie jednak do dorosłych, którzy nie doświadczyli traumy jako dzieci, ci którzy jej doświadczyli żyją w stałym poczuciu zagrożenia, co skutkuje paniką na każdy, nawet najdrobniejszy jego sygnał. Widząc potencjalne zagrożenie, nawet jeśli jest ono wyolbrzymione i nieuzasadnione, mózg osobowości lękliwej pozostanie w stanie paniki póki sytuacja czy druga osoba nie pokaże, że jest inaczej. - UNIKANIE STRACHU
Oczywiście naturalne jest to, że człowiek unika sytuacji wywołujących strach i lęk, natomiast dorośli, którzy doświadczyli traumy jako dzieci podejmują ekstremalne kroki, by im zapobiec. Jedną z takich sytuacji może być zwykłe pójście do dentysty. W normalnych warunkach choć możemy bać się bólu, lęk zostaje przezwyciężony przez wrodzone poczucie, że jest to coś, co musimy zrobić, by zachować zdrowie. Strach zostaje przezwyciężony przez korzyści podjętej akcji. - OSIĄGANIE SŁABSZYCH WYNIKÓW
Na podstawie przeprowadzonych badań, naukowcy doszli do wniosku, że słabsze wyniki w różnych obszarach życiowych mają często duży związek z przebytą w dzieciństwie traumą. Słabsze wyniki w nauce na wczesnym etapie życia mogą prowadzić do zachowań odbiegających od normy oraz gorszych perspektyw zawodowych i co za tym idzie gorszej sytuacji finansowej.
PODSUMOWANIE
Jak możemy pomóc dziecku, które doświadczyło traumy? Przede wszystkim zrozumieć, że nigdy nie jest za późno, by podjąć działanie i spróbować uleczyć rany z przeszłości. W zależności od natury problemu i jego siły, najlepiej zwrócić się do specjalisty oraz samemu podjąć kroki celem zrozumienia zachowań naszego dziecka. Wieloletnia praca z dzieckiem, cierpliwość, miłość i poświęcony czas pozwolą mu wyrosnąć na dorosłego u którego traumy przeszłości jeśli nie znikną w całości to na pewno nie pozostawią po sobie trwałego i mocnego śladu, który zaburzyłby normalne funkcjonowanie w życiu.
W kolejnej części: Jak my rodzice możemy pomóc dziecku, które doświadczyło traumy.
Źródło (tłumaczenie)
http://childhoodtraumarecovery.com/2013/05/28/childhood-trauma-its-link-to-adult-anxiety/http://time.com/5047874/anxiety-disorder-symptoms/https://casapalmera.com/blog/7-ways-to-heal-your-childhood-trauma/https://www.goodtherapy.org/blog/study-links-child-trauma-school-performance/https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3074005/https://www.psychologytoday.com/blog/body-sense/201006/ptsd-is-chronic-impairment-the-body-sense-why-we-need-embodied-approaches
